Walm uit de PVV-keuken

Het stinkt behoorlijk in de PVV-keuken. Dat is bekend. NRC van 30 juni wijdt er vier pagina's aan, op grond van gesprekken met negentien PVV-ers. Waaronder Tweede Kamerleden. De auteurs zijn Tom-Jan Meeus en Huib Modderkolk.

Het stuk heet "Een leider die geen leiding geeft" en biedt een uitgebreide blik binnen het bolwerk PVV. Dat van draadjes naar Wilders aan elkaar blijkt te hangen en sterk claustrofobische trekken heeft.

De cultuur van "anders zijn dan zij" wordt sterk gekoesterd.

In de Tweede Kamerfractie ontstaan na de reusachtige overwinning van juni 2010 (24 zetels) spanningen over het soort partij dat de PVV wil zijn.

Kamerleden spreken van de ‘oude’ en de ‘nieuwe’ manier van werken. De oude manier is in de periode 2006-2010 ontstaan. De negen PVV-fractieleden worden door andere Kamerleden met de nek aangekeken en koesteren de rol van paria. Het isolement is voor hen ook een manier om LPFachtige toestanden te voorkomen. De LPF ging, na de moord op Fortuyn in 2002, aan geruzie ten onder. Maar in 2010 voelen sommige Kamerleden er niets meer voor het contact met de buitenwereld te mijden. (..)

Het passeert niet zonder spanningen. Vooral vicevoorzitter Fleur Agema en fractiesecretaris Martin Bosma, vertellen PVV-Kamerleden, eisen discipline in de omgang met niet-partijgenoten. Maar mensen als De Mos en Van Vliet trekken zich er niets van aan. Er komt bij dat oud-politieman Hero Brinkman zich tegen het ondemocratische karakter van de partij keert. Zo ontstaan twee kampen: oudgedienden, die het isolement koesteren, en nieuwkomers die de boer op willen.

Wilders, Agema en Bosma eisen absoluut isolement, ze koesteren de rol van paria. En ontlopen elke inhoudelijke discussie. Het doet sterk denken aan belletje trekken. Hard bellen en meteen wegrennen. Met dit verschil dat het de kinderen erom gaat dat iemand voor niets opendoet. En de PVV of de pers gehaald wordt. Of, in de woorden van De Roon (uit Undercover bij de PVV van Geurtsen en Geels, pag. 36 / 37): "Kijk", zegt hij op vaderlijke toon, "het is eigenlijk heel simpel. Niet te diep ingaan op de stof; het gaat om de media-aandacht die je ermee kunt verdienen."

Marissa Visser wilde op plaats drie op de lijst van de PVV in Almere. De Roon zou haar baas worden. Ze mag echter niets buiten hem om doen, én kan hem nooit bereiken.

Zoals De Roon in Den Haag bij degroep hoort die contact met de buitenwereld schuwt, zo verwacht hij dat ook van haar. Ze wordt zelfs gemaand na afloop van de raadsvergadering „geen borrel met gewone burgers te drinken”, vertelt ze. Ten einde raad besluit Visser eenalarmerende mail aan Wilders te sturen. De reactie van De Roon zegt alles. Hij is „pissig”, zegt Visser. Ze praten vijf minuten met elkaar waarbij De Roon vraagt: „Waarom doe je dit achter mijn rug?” De Roon belooft beterschap, die komt niet, ook van Wilders hoort ze nooit meer iets– op 21 februari dit jaar stapt ze uit de partij.

Geen contact met gewone mensen. Zoals De Roon het in het aangehaalde boekje verwoordde (pag.88), toen hij op één van die zeldzame partijbijeenkomsten van de PVV was: "Veel academici zul je hier niet aantreffen."

Of, zoals een PVV-beleidsmedewerker zich uitdrukte (pag. 88): "Mee naar een partijbijeenkomst? Mij niet gezien! Een beetje tussen die idioten rondlopen zeker! Nee, laat mij maar lekker op de fractie."

Geen contact met gewone mensen.

Lekker belletje trekken en pariaatje spelen.

Je zou om minder geschorst worden als volksvertegenwoordiger!

In het NRC-artikel staat ook een interessante passage over de financiën van de PVV. Er zijn verschillende berichten geweest over "geld uit Amerika" vanuit ultraconservatieve hoek. Bijvoorbeeld het David Horowitz Freedom Center. Dit staat in de pers, op de dag van het Kamerdebat over de partijfinanciering. Brinkman voerde het woord namens de PVV.

Een D66-Kamerlid houdt het artikel in de Kamer aan Brinkman voor.

En, vertelt het oud-PVV-Kamerlid, het stuk komt ook ter sprake als hij

die avond na het debat de kamer van Wilders in loopt. „Geert zei: ‘Wat

daar in die krant staat, dat klopt allemaal .Dat wist je toch wel?”’

Brinkman merkt dat Wilders in een vertrouwelijke bui is. „Geert vertelde me dat er grote bedragen uit de VS waren gekomen. Het ging om tonnen.

Hij noemde één geval waarbij een koffer met 75.000 dollar cash was

afgeleverd.” Twee Amerikaanse bronnen zeggen dat sprake is geweest van minimaal één, en mogelijk meer cashbetalingen. Brinkman reageert naar eigen zeggen ongelovig. „Geert zei: ‘Waar dacht je dat ik Moszkowicz van kon betalen?” Brinkman: „Het vreemdste hieraan is dat wij dit als PVV-Kamerleden nooit hebben geweten. Ik zat nota bene in het bestuur van die stichting.”

Hij ziet een verband met het feit „dat Geert steeds verbetener werd over de islamisering, waardoor elke nuance verloren ging”. Vanuit de PVV-fractie werd eind 2010 zelfs een oorlog met Iran bepleit. „Ik kan er niet omheen dat dit type radicalisering in lijn is met de belangen van onze financiers. ”

En dat, zegt Brinkman, is een groter probleem dan zomaar een buitenlandse gift: „Het gevaar is dat we in Nederland politieke partijen krijgen die opereren volgens de belangen van buitenlandse groepen. Een Nederlandse partij moet voor het Nederlandse belang opkomen, niet voor Israël of de VS.”

De PVV weigert op nationaal niveau een overheidsbijdrage (op provinciaal en gemeentelijk niveau natuurlijk niet. Kijk hoe daarmee omgegaan wordt in Den Haag en Limburg: fraude, dubbelfuncties, vreemde declaraties, nepotisme). En kiest bewust voor geheime fondsen uit Amerika. Waarna braaf het extreme bijbehorende verhaal wordt afgedraaid.

Als autistische paria's met de rug naar de gewone mensen staan, wier "belang" ondergeschikt wordt gemaakt aan dat van ultrarechtse godsdienstwaanzin van conservatief Amerika. Ziehier de bittere waarheid over een partij, die het belang van Nederland "geen bal kan schelen" (citaat van Wilders op de eerste dag van het Catshuisoverleg).

Oh ja. De reactie van Wilders op dit artikel?

Vrijdag gaf Wilders deze schriftelijke reactie: „Het artikel in het blad van SP-icoon Derk Sauer staat bol van roddel en achterklap van ex-PVV’ers. Met name passages over partijfinanciering raken kant noch wal, maar ook andere gedeelten uit het artikel zijn bezijden de waarheid.’’ Hij was niet bereid zijn verklaring toe te lichten.

Goed gedaan Geert, je blijft in stijl. Je uiterst laffe stijl.